Uyursan ölürsün!..

İnsanlar alışır,

Tren yolunun yanında oturan bir arkadaşımın evinde kalmıştım. Sabah kalktık, 
- Rahat uyudun mu...diye sormuştu,
- Trenler sabaha kadar üzerimden geçtiler...dedim sıkıntıyla,
- Ne treni...demişti yumurtayı çırparken.

Yirmili yaşlarda,
Salacak'da kız kulesinin tam karşısında tabak gibi görünen, 
İstanbul'a rakip bir sevgilim vardı. 
Tavandan tabana vitrin gibi olan yatak odasında,
- Vapurlar ne kadar yakından geçiyor, güneş harika batıyor...demiştim,
- mmm öyle mi canım...demişti güzel başını kaldırmadan.

İzmir körfezini tamamen gören harika manzaralı bir evde oturuyorduk.
Konuklarımız burunlarını cama dayarlardı adeta.
Elimde kadehle her akşam otururdum camın önüne lakin 
normal gelirdi, alışmıştım maviliğe, gemilere, kuşlara.

İnsan alışır...Sevildiğin yere sık gitme denir ya, bundandır.

Sokaktaki adama soruyorlar, 
- Yeni zamlar için ne diyorsun?
- Her hafta geliyor, alıştık artık...diye cevap veriyor.
- Yine bağırıyor avaz avaz...diyorsun.
- Kim? diyor,
Demek alışmış, kanıksamış, yeterince kanırtılmış.

- Ne iş yaparsın...diye soruyorlar
- İşşizim...diyor.
- Nasıl yapacaksınız bu durumda... diyorlar,
- Hii-iiçç diye omuz silkiyor...Alışmış, nasırlaşmış.

Bunu bildikleri için alışacaksınız diyorlar iki de birde, 
Kelepçeyi takarken, geçti o devirler alışın buna...diye azarlıyorlar.

Alı...şır...sınıızzz, Alı...şır...sınııızz diye kafa buluyorlar meclisten geçirdikleri her kararname sonucunda.

Zamanında dayakla, hakaretle, bademlenmekle alıştırıldıkları düzeni getiriyorlar hınçlı bir alışkanlıkla.

Gençliğini hammm hummm diye ileri geri sallanarak, anlamadığı sözleri kafalarına değnekle vurularak, sözde davaları ezberletilen adamlar bunlar.

Gençliğini yaşamamış bir neslin arızalıları olarak yaşatmayı da istemiyorlar.

Zamansal yoklukların, eksiklerin nefretperver prensleri. Doymazlıkları açlıkları bu yüzden.

Alışan değildir, zorla alıştırılmış ve şimdi alıştırandır kudurmuştan beter olan.

Ama doğrudur...İnsan alışır, 
Alışmak kabullenmektir, boyun eğmektir, duyarsızlaşmaktır, onursuzlaşmaktır.

Siz alışmayın!..